لبخند می زند دنیا. سرّ این شکر خند چیست؟ دهر از چه این گونه مسرور گشته است؟ آسمان امشب چراغانی است، گویی روزی دیگر است. صبر مهتاب به ثمر نشسته است. گریه و خنده مشتبه شده است. اشک ها از شوق است یا رمزی در پس آن نهر پنهان است؟ 

خورشید و ماه و ستارگان به سوی دختری پر می زنند. از اشتیاق در آغوش کشیدنش دست و پا گم می کنند. آسمان و زمین آمده اند تا آرامشی قدوسی در چشمان دریایی دخترک تزریق کنند و اما او با دیدگان ظریفش صبور و محکم، سربلند می کند صاحب کیهان را.

مهر می پاشد بر سپهر گردون. سر تا پای انسان دل می شود در جسم فرزند آدم. در بدو تولد این گونه پر فروغ بودن خود اعجاز است و بس. نور چشمی که کوه صلابتش را از او گرفته. عاشق اعتبارش را از قلب تپنده او گرفته؛ و جهان جریان دارد چون او سدی است استوار که بر پیکره ی تلاطم طوفان ها رعشه انداخته. جای هیچ تأمل نیست این میلاد یعنی تخریب هر چه خدعه و نیرنگ است. با ولادت او چاره خصم بی چارگی است. دختی آمده است که شکوه با عظمتش لرز بیاندازد بر جان و تن کفتارها.

عشق همان رازی است که از او “احسن المخلوق” آفریده. او همان است که بر فراز افلاک با جان بازی خود، رسم دیوانگی آموخت. او زینب است؛ که همه خلق به او مدیون اند؛ و چه دِین جمیلی است که خود خالق “ما یحدث جمیلا” است.

صدای روح نواز اذان او را بیدار کرد. باز هم همان خواب مبهم و همیشگی و باز هم خاطر آشفته اش فقط یک چیز را به یاد داشت… راه رفتن در میان زمین و آسمان، قدم می زد اما گویی قدم هایش با زمین قهر بود. برای حرکت به سوی مقصد نیازی به تکیه بر سنگ فرش کره فانی نداشت و مثل همیشه در خواب، هیچکس جز او قادر به فاصله گرفتن از زمین نبود. افرادی با چشمانی متحیر می نگریستند و تلاش می کردند همانند او از سنگ سخت زیر پاهایشان دل بکنند اما نمی توانستند؛ و همیشه یک سوال گیج کننده ذهن پریشان او را به بازی می گرفت… چرا دیگران نمی توانند؟ باید بتوانند، کار آسانی است. این جواب همیشگی روح معلقش در افلاک بود.

اما حالا در بیداری، این پرسش حافظه اش را به کند و کاو وا داشته… آیا در طول زندگی، در بیداری های غفلت زده دنیا توانسته است از تمام زینت های فریبنده جهان فاصله بگیرد و جدا شود؟ و آیا دل کندن به همان آسانیست؟

شاید تمام خواب های یکنواختش توّهم باشد اما باور (شدنی بودنش) اختیاریست و اراده ی خواستن و توانستن می خواهد.

قدم هایش مقصد می خواهند… و اما مقصد ساختنیست.

جون نداشتم غذا بخورم، از خستگی با همون لباس های خاکی کف سالن پهن شدم، تمام اعضای بدنم باهام سر جنگ داشت، درد از این پهلو به اون پهلو حوالم می کرد، رمق کمر صاف کردن هم نداشتم… دیگه برای این خانواده آستین خیر بالا نمی زنم بی معرفت حتی نیومد کمکم یه وسیله جا به جا کنه…

بلند شدم پنجره هارو باز کردم، خودنمایی ماه به آسمون جلوه می داد. آخه با این همه چراغ مصنوعی شهر شلوغ ما، ستاره های آسمون نای تابیدن ندارن؛ مگر اینکه مثل امشب از گل سر سبدش رونمایی کنه تا آسمون تماشایی بشه.

محو تماشای آسمون بودم که نگاهی به فرش خاکی دنیا کردم… یه پیر مرد توجهم را جلب کرد، عصا به دست با کلی تقلا با خم کردن کمر خمیدش سنگی را از وسط پیاده رو بلند کرد؛ دولا دولا کنار علفزار کوچک گوشه ی پارک رفت و سنگ را با دقتی که تعجبم را برانگیخت در میان چندین سنگ دیگر چید.

آموختم؛ پیرمرد با همه ناتوانیش منتظر دست خیر دیگری نبود و سنگ لم داده در پیاده رو را فرصتی برای شتافتن به سوی حق یافت.

صبح با قدم های بلند به سوی اداره در حرکت بودم که ناگهان چشمم به سنگهای چیده شده پیر مرد خورد، نزدیکتر شدم.

مانع های بر سر راه حفاظی برای لانه مورچه ها شده بود…